Loop toch naar de maan

Met mijn duffe hoofd en haar door de war (de kraan/douche zou zsm weer werken) loop ik mijn Jungle Adventure Resort hutje uit voor het ontbijt. Ik bevond me in het dorpje Sauraha naast Chitwan National Park.

http://www.youtube.com/watch?v=_LBmUwi6mEo

Half 6 ‘s ochtends. Over 45 minuten zouden we de ‚Mighty Jungle‘ in gaan. Eerst in de halve uitgeholde boomstam langs de krokodillen, daarna in de middag op de olifant Pinky die ik vanuit m’n douche al kon zien slapen. Ahhh. Ik zou hem zo in zijn wang kunnen knijpen. Terwijl ik dacht aan de wilde krokodillen, apen en de neushoorns keek ik naar mijn buurvrouw uit Engeland.

„Goodmorning“

Zij was zich tot mijn verbazing en zo te zien al een tijdje uitgebreid aan het opmaken. O god, hopelijk zit zij niet in mijn safari groepje. Wel dus. De kano vond ze te veel wiebelen en eng dus gingen we verder lopen, op de olifant komen was te moeilijk en toen ze er eenmaal opzat voelde ze zich weer niet lekker. Aan het einde van de dag moest ze ook nog naar het ziekenhuis, want ze was zoooo ziek. De volgende ochtend werd ze gewoon weer naast mij (correctie: in het hutje naast mij) wakker. Het verbaasde me nog dat ze haar antibiotica mee hadden gegeven. Maargoed die krijg je hier standaard mee naar huis in plaats van een lolly.

Al met al mocht dat de pret zeker niet drukken. Het was een beetje toeristisch, maar ongelofelijk mooi om vanaf een olifant de wilde dieren te bekijken. De neushoorns leken wel van plastic, maar prachtig om zo’n prehistorische verschijning van een paar meter afstand te zien. Maar het Chitwan hoogtepunt was toch wel „Eliphant bathing“, zwemmen in de rivier samen met de olifant. Dat gevoel kan je helaas niet beschrijven.

Van Chitwan National Park gauw terug naar Kathmandu, want de tijd begon te dringen. Binnen drie dagen had ik gelukkig mijn gids, vergunning, mueslirepen en alles geregeld om richting het hart van de Himalaya te gaan.

„Mahendra! Wait a minute, I’ve got to leak the pipe“

Mahendra was de gids die mij naar Mt. Everest Base Camp zou brengen. Een veel te intelligente en eerlijke jongen van 28 jaar. Hij vertelde mij dat hij altijd de beste van de klas was, maar na vijf jaar hadden zijn ouders niet genoeg geld meer om zijn verdere opleiding te betalen. Hij was nu bezig met een cursus Frans die een westerse vriend voor hem betaalde. In vloeiend frans kon hij me de route van de dag erna beschrijven. Op mijn verzoek bracht hij me naar zoveel mogelijk “local places” om te pauzeren. Vooral veel lol gehad nadat we onszelf af en toe beloonden met wat Chang, het goedkope rijstbier.

Mt. Everest heeft veel verschillende namen die eigelijk veel mooier zijn. Chomolangma (Mother of the sky) is de naam die de Tibetanen hem geven. Of Sagarmatha (Head of the universe) voor de Nepalezen. Maar op een of andere manier toen er een of andere flapdrol uit Groot-Brittanie vanuit India(!) de hoogte probeerde vast te stellen vernoemde hij Peak XV naar zijn kolonel en leermeester. Sir George Everest. Zelfs de lokale bevolking heeft al aan de westerse naam toegegeven. En voor hen is de berg gelijk aan een van hun goden.

Tijdens de tocht passeer je verschillende memorials van klimmers die de top hebben geprobeerd te bereiken of misschien zich misschien nog wel daarboven ergens bevinden. Beklimmen van de „Summit of Everest“ is volgens mij net zo erg als dat je je hoofd uit het raam steekt tijdens je internationale vlucht. Everest Base Camp bereiken is dus nog niks vergeleken met wat tot nu toe zo’n 3000 mensen is gelukt. Het heeft me zes dagen gekost om ongeveer ter hoogte van het bovenbeen van Everest te komen.

Zuurstof-gehalte in de lucht ter hoogte van Everest Base Camp is ongeveer de helft vergeleken met zee-niveau. Tijdens de nacht ervoor sliepen we 200m lager in Gorak Shep op 5160m. Daar wordt je ‘s nachts af en toe wakker met het gevoel dat je buiten adem bent. Heel raar om mee te maken. Tijdens Annapurna had ik iemand ontmoet die zei dat boven 5000m haar saturatie-niveau 78 (normaal: boven 95) was. Annapurna was voor mijn gevoel veel minder zwaar.

Vanuit Everest Base Camp kan je vrijwel niks zien van de Mt. Everest en het stelt eigelijk ook niet zoveel voor. Het is een soort maan landschap met daarin een enorme gletsjer (Khumbu Glacier) van ijs, sneeuw en „ice-lakes“.

http://www.youtube.com/watch?v=75sx7U6dAB4

Terwijl je die moonwalk doet hoor je het ijs om je heen kraken en ik was blij dat Mahendra er was om me te vertellen waar ik wel of niet kon lopen. Voor mijn gevoel zag de grond er overal hetzelfde uit. Vrijwel geen leven, behalve de hond die zonder moeite met ons mee huppelde vanuit Gorak Shep. Het beste zicht zonder de berg daadwerkelijk te beklimmen heb je vanuit Kala Pathar op ongeveer 5600m. Die dag heeft me een paar kilo’s gekost vrees ik.

„Mahendra, wait one second. I’ve to take a shit.“, “Again?! Are you allright?”, “I’ve felt better. I feel my body is empty.”

Met de snelheid van een van mijn oma’s ging ik die berg op. Milde symptomen van hoogteziekte of gewoon iets verkeerd gegeten, ik weet het nog steeds niet. Naarmate we bergopwaarts gingen ging het met mij bergafwaarts. Tijdens de tocht kon ik achter een steen drie keer mijn bruine „homemade“ Thombu Glacier bewonderen.

Nu nog steeds blij dat ik niet ben omgekeerd halverwege, want het uitzicht daar is natuurlijk geweldig. Onder een helderblauwe hemel zie je een panorama aan Himalaya. Mount Everest is een lelijke zwarte drol te midden van een mooie schone witte wc-pot, maar het blijft de hoogste berg ter wereld. Het heeft een kinderlijke aantrekkingskracht terwijl je er vanaf Kala Pathar naar staat te kijken.

Eenmaal de klus geklaard te hebben had ik er geen probleem mee om weer naar beneden te gaan. Nadat ik de maan gezien had keek uit naar een betaalbare chocolade Mars. Een teken van leven of een beetje luxe in de vorm van een warme douche. Als gediciplineerde student weigerde ik natuurlijk vier euro te betalen voor een douche boven 4000m. Die Sherpa’s plukken je helemaal kaal. Twee euro voor een uurtje stroom. Een Mars moet daar begijpelijk helemaal naartoe getild worden, maar wie draagt die doos met stroom?
Je hoeft geen medelijden te hebben met de meeste lodge eigenaars in het Everest gebied. Ook al hebben ze een warme douche, ze zijn stinkend rijk.

Tijdens de Tenzing-Hillary (de twee klimmers die in 1953 Everest voor het eerst beklommen) Marathon is de beste tijd voor het afdalen van de Everest Base Camp route door een van de Sherpa’s minder dan vier uur! Diezelfde afstand kostte mij drie dagen.

Op de derde dag van de afdaling kon ik mijn vaderland met trots vertegenwoordigen. Nederland – Denemarken. Twee. Nul. In een keukentje met Nepalezen kwam ik 0:20 seconden na het begin van de wedstrijd net op tijd binnenstormen. Ze waren opeens allemaal voor Nederland.

De trekking eindigt in Lukla met een vlucht van 40 minuten terug naar Kathmandu. Vanaf kwart over zes ‘s ochtends zouden we klaar moeten staan. Ik had mezelf voor ontbijt twee toast met pindakaas(!) gescoord en had zin om weer terug naar Kathmandu en het ziekenhuis te gaan. Everest Base Camp bereikt. En die pindakaas. Mjam. Wat kon me nou nog tegenhouden?

http://www.youtube.com/watch?v=8jlsvb6XnOo&feature=related

Vijf uur later zat ik nog steeds klaar. Te veel bewolking voor een vlucht. Er werd in het restaurant een muziekje op gezet om de tijd door te komen.

http://www.youtube.com/watch?v=Obi4iELWJ3Y

Volgende nummer aub.

http://www.youtube.com/watch?v=6Zbi0XmGtMw&feature=channel

Ik hoopte op een cd met meerdere artiesten. Naast me zaten twee langzaam heel irritant wordende Amerikaanse meiden. Ze zaten te wachten op dezelfde vlucht. En het weer werd er ook maar niet beter op.

“Oh my god. Yeah like blablabla like whatever giiiiiiirl” “Yeah blabla like sure. Oh my god no way baaaabe”.

Amerikanen zijn op een of andere manier elke keer luidruchtig. Vanaf dat moment was de hoop op een vlucht vandaag verloren. Grappig is dat ik die meiden nu net weer tegenkom naast me hier in een internet café in Kathmandu. Lucky me.

Het wachten op een vlucht duurde uiteindelijk maar twee hele dagen, maar het leek wel een week. Heb mijn tijd voornamelijk besteed aan biscuitjes eten en WK-herhalingen kijken. Die kokos-biscuitjes waren wel erg lekker. En goedkoop, erg belangrijk.

Vlak voor de vlucht ontmoette ik John en zijn dochter Olivia uit Amerika. Voor de verandering waren deze niet irritant. John had zijn eigen ranch en ook zijn eigen vliegtuigje iets kleiner zoals die waar we zodadelijk in zouden stappen. Hij vertelde me een erg gerustellend verhaal over onze toekomstige vlucht.

„You know Tom, I watched some Youtube movies about this airport.” “Did you know that this is one of the most dangerous airports is in the world?”

“Uhm No. Not really.”

“Yeah, it has one of the shortest landing tracks and it ends with a cliff. I saw a movie where a airplane comes out of a cloud to land. But a little bit too low and a little bit to the left.”

“Thank you for this information John. I really appreciate it. I was already looking forward going into those clouds.”

Samen met hem en zijn dochter hebben we er wel even hard om gelachen, maar ik zag stiekem toch wel als een berg van 8848m op tegen dit vluchtje. Misschien toch niet zo hoog, maar toch wel een beetje.

http://www.youtube.com/watch?v=Aqoe52ys4s0&feature=related

Op de heen weg kon je nog rustig Himalaya gebergte bekijken vanuit het raam, maar nu was het allemaal wat schokkerig en het uitzicht niets meer dan witte wolken. We werden vast door engeltjes naar Kathmandu gedragen.

Inmiddels gelukkig weer veilig aangekomen bij mijn Nepalese moeder in Kathmandu. De laatste drie weken zit ik weer bij de kinderen in het ziekenhuis. Daarnaast de laatste bijzondere plekjes in Kathmandu nog bezichtigen maar verder niet.Genoeg rondgereisd door Nepal. Ik zit nu dus op de top van Mount "ff rust".

(Zie www.tom-witteveen.hyves.nl voor hopelijk zo snel mogelijk meer foto's.)