Nog nooit zo high geweest
Door: Tom Witteveen
Blijf op de hoogte en volg Tom
31 Mei 2010 | Nepal, Pokhara
(Eindelijk weer normale betaalbare internet verbinding. Ik leef nog. Het is de bedoeling dat de YouTube link mijn gemoedstoestand beschrijft op het moment van de reis.)
De avond voordat ik aan Annapurna Circuit zou beginnen kreeg Bishop zijn tweede tegenslag. Zijn moeder is ook overleden. Voor de vrouwen zijn er blijkbaar andere regels. De rouwprocedure betekent 14 dagen in het ouderlijk huis in witte kleding. Beetje oneerlijk. Aangezien Rama ook in het schoonouderlijk huis moest blijven kwam het voor haar en voor mij uiteindelijk wel goed uit dat ik de bergen in ging.
Voordat ik de hoogte in ging eerst nog een ernstig dieptepunt. Mijn bus zou om 7:00 vertrekken richting Besi Sahar. Startpunt van de 12-daagse trek. Om 6:30 was mijn geest klaar om te vertrekken met de taxi richting het busstation. Mijn maag was het hier nog niet helemaal mee eens. Blijkt maar weer dat je niet moet spotten met Shita en Kakki.
"How much is this taxi to the busstation?", "400 rps sir", "Haha too much. 150", "300 rps sir", "pfff 150 or I'll take the next one", "Sir sir sir okay 150", "Thank you"
Tijdens de taxirit voelde ik een lichte darmspasme opkomen. Nee niet nu. Ik begon opeens aardig op te zien tegen de 8-uur durende busrit die me te wachten stond. De toegevoegde stress zorgde er natuurlijk voor dat de druk alles behalve minder werd.
http://www.youtube.com/watch?v=xtrEN-YKLBM
"Do you know if there's a toilet near the busstation?", "Yes sir me not sure you ask there".
Aangezien je tijdens de trekking nergens kan pinnen had ik een voorraad groot geld opgenomen. Alleen maar briefjes van 1000 en 500 rps natuurlijk. Terwijl ik vroeg waar het toilet was gaf ik hem 500 rps en zei dat ik graag snel het wisselgeld wilde.
"Sorry sir, no change."
Darmspasme.
"Never mind, it's your lucky day. Namaste (Goedendag/Tot Ziens)"
Nadat ik eindelijk het "toilet" (een gat in een hokje zonder licht) had gevonden zei het WC-mannetje "5 rps sir". Shita en Kakki kregen blijkbaar toch een beetje medelijden en dus vond ik nog een briefje van 10 rps in mijn broekzak. Uiteindelijk bleek ook dat ik niet te veel betaald had, want 20 minuten later kon ik nog eens. Gratis dus, woehoe. De Niagara Falls waren er niks bij. Ik zat bijna letterlijk in de shit.
De rest van de busrit (en 3 dagen erna) heb ik, met dank aan de geniale uitvinding van Lennard Onno Peramide, geheel zonder stoelgang doorstaan. Na die drie dagen heb ik mijn eigen Mount Everest geproduceerd waarin je verschillende voedsel gerelateerde lagen kon onderscheiden. Hoogte niet vastgesteld.
http://www.youtube.com/watch?v=Bz0s6H2tWqo
Het plan was als volgt. Samen met mijn niet engels sprekende(en goedkope) guide genaamd Ramdas zou ik binnen 11 dagen van Besisahar naar Jomsom trekken. Op dag 12 zou een vlucht van 17 minuten mij naar Pokhara, het relax centrum van Nepal, brengen.
Het laatste deel van de rit naar het startpunt ging met het lokale busje die niet voor lengte gemaakt was. Een ernstig hobbelig weggetjes langs de diepte van de bergen op ongeveer 800m. Als ik dat van tevoren had geweten had ik misschien liever gelopen. Uiteindelijk ging het prima. Ik klaag nooit meer over connexxion.
Iedereen had me ervan verzekerd dat ik zoveel trekkers onderweg (zelfs al in de verschillende bussen voor de trek) zou tegenkomen. Tot zover alleen maar Nepalesen, mijn guide en ik... dus ik denk ik probeer een gesprek te beginnen met Ramdas.
"Ramdas. Wich team do you think is going to win the World Cup?" "Sorry. do not know… Wrlod Kup?" "Yeah, Wich team…. for World Cup?… Football?... Soccer?... Zucht"
De combinatie met het gebrek aan mede backpackers gaf mij sterk het gevoel dat het 12 heeeeeeele lange dagen zouden worden. Dag 1 was overdag akelig stil en eindigde in de avond met gedonder van onweer in het mini-dorpje Nagdi.
http://www.youtube.com/watch?v=WxHHMEEKsFA&feature=related
Een logisch gevolg nadat je denkt dat je doodgaat aan uitdroging of eenzaamheid is voor de meeste hopelijk de hemel. Na een paar dagen werd dan ook duidelijk dat deze in de vorm van de Himalaya om mij zat te wachten. Prachtig.
De volgende dag ontmoette ik onder andere twee Engelsen waar ik de hele trek enorm veel lol mee heb gehad. Simon and Oliver. Ze konden erg goed gitaar spelen dus Ollie kreeg de naam Garfunkel. De ander, de wat langzame dikkige, praatte de hele tijd over eten tijdens de trek. Burgers, steaks, pizzas of a nice cup of tea. Het enige vlees wat ze daar hadden was kip en de lokale yak. Misschien een goed idee om alvast patent aan te vragen op de toekomstige burgerketen in de bergen. Yak Donalds.
Zij hadden een engels sprekende guide die volgens mij part-time cabaratier was. Een echte playboy met gladde praatjes. Had het vooral over vrouwen. "No money, no honey. No wife, no life" zei hij constant en als er ook maar iets wat op een vrouw leek voorbij kwam dan maakte hij smerige geluidjes met zn tong en lippen. "He psst pst, t t t, psst". De rest van de tijd gaf hij voor iemand die met de verkeerde kop denkt wel verbazingwekkend veel informatie over de namen/hoogtes van de bergen. Het was in tegenstelling tot de mijne zeker een goeie guide.
De dagen hadden in het begin ongeveer 6-7 uur en naarmate je hogerop kwam liepen we 3-4 uur. Het is verbazingwekkend hoe snel je uitgeput raakt op grote hoogte. Het was vooral fijn wanneer het einde van de dag naderde dat de guides zeiden: "No more mahti mahti". Dat betekende we niet verder omhoog hoefde. Vandaag.
Het hoogtepunt was toch wel het hoogste punt. De Thorung La pass. Er werd veel over gesproken tijdens de reis, omdat iedereen nogal opzag tegen de moeilijkheidsgraad hiervan. Angst voor de hoogte zelf, de kou, de moeite om te ademen en symptomen van Altitude Sickness. Een van de symptomen was hoofdpijn. Of dat nou echt door de hoogte kwam of alleen al door het constante praten erover is me nog niet duidelijk.
Eerste m'n korte broek, dan m'n lange spijkerbroek er overheen. Bovenlichaam bedekt met twee thermo shirts, een blouse, twee vesten, m'n net echte neppe north face windjack, mn sjaal en m'n muts. Voor de zekerheid had ik een paar sokken bij me als vervanging voor handschoenen. Klaar voor de tocht naar boven.
http://www.youtube.com/watch?v=nS4giqtbRBM&feature=related
Onderweg werden we geteisterd door een lichte sneeuwstorm, maar het was geweldig. Had de snelste tijd, geen hoofdpijn en koud heb ik het niet gehad. Uiteindelijk viel het mij dus erg mee. Had denk ik meer met de adrenaline te maken dan met mijn wat primitieve low budget trekgear. Een wat zweverig maar heerlijk high gevoel om 40 minuten op 5416m te zijn.
De trektocht stond gepland te eindigen met een vlucht van Jomsom naar Pokhara. Om 6:00 moest ik aanwezig zijn op het vliegveldje en mijn vlucht zou om 7:30 vertrekken. Om 12 uur stond mijn vliegtuigje in Pokhara klaar om terug te vliegen, maar er waren geen passagiers meer die terug wilden. Het zal wel een verwende westerse gedachte zijn, maar ik ging er vanuit dat ik de volgende morgen de eerste ben die gaat vliegen. Zo werkt het dus niet.
Uiteindelijk heb ik mijn 17 minuten dus ingeruild voor een bus/jeep rit van 12 uur. Achteraf was het geweldig. Een bus vol zingende toeristen uit Nepal en India. Oude dametjes die me vanalles te eten gaven. Het maakte de pijnlijke knieen en geen slaap helemaal goed. Onderweg was er nog een “roadblock” en kon ik iets terug doen door de oma’s te helpen met het dragen van hun koffers. Ze hielden van me. Er is gebrek aan een hoop fysiologische behoeftes in Nepal, maar het is niet vrolijkheid en liefde.
Nu heerlijk aan het relaxen in Pokhara. Mangosapjes, kokosnoten en massages. Aangezien ik verslaafd ben geraakt aan het witte poeder op 5000m hoop ik volgende week richting Mount Everest te reizen. Ik voel me goed.
http://www.youtube.com/watch?v=CJA69C6SlRk
De avond voordat ik aan Annapurna Circuit zou beginnen kreeg Bishop zijn tweede tegenslag. Zijn moeder is ook overleden. Voor de vrouwen zijn er blijkbaar andere regels. De rouwprocedure betekent 14 dagen in het ouderlijk huis in witte kleding. Beetje oneerlijk. Aangezien Rama ook in het schoonouderlijk huis moest blijven kwam het voor haar en voor mij uiteindelijk wel goed uit dat ik de bergen in ging.
Voordat ik de hoogte in ging eerst nog een ernstig dieptepunt. Mijn bus zou om 7:00 vertrekken richting Besi Sahar. Startpunt van de 12-daagse trek. Om 6:30 was mijn geest klaar om te vertrekken met de taxi richting het busstation. Mijn maag was het hier nog niet helemaal mee eens. Blijkt maar weer dat je niet moet spotten met Shita en Kakki.
"How much is this taxi to the busstation?", "400 rps sir", "Haha too much. 150", "300 rps sir", "pfff 150 or I'll take the next one", "Sir sir sir okay 150", "Thank you"
Tijdens de taxirit voelde ik een lichte darmspasme opkomen. Nee niet nu. Ik begon opeens aardig op te zien tegen de 8-uur durende busrit die me te wachten stond. De toegevoegde stress zorgde er natuurlijk voor dat de druk alles behalve minder werd.
http://www.youtube.com/watch?v=xtrEN-YKLBM
"Do you know if there's a toilet near the busstation?", "Yes sir me not sure you ask there".
Aangezien je tijdens de trekking nergens kan pinnen had ik een voorraad groot geld opgenomen. Alleen maar briefjes van 1000 en 500 rps natuurlijk. Terwijl ik vroeg waar het toilet was gaf ik hem 500 rps en zei dat ik graag snel het wisselgeld wilde.
"Sorry sir, no change."
Darmspasme.
"Never mind, it's your lucky day. Namaste (Goedendag/Tot Ziens)"
Nadat ik eindelijk het "toilet" (een gat in een hokje zonder licht) had gevonden zei het WC-mannetje "5 rps sir". Shita en Kakki kregen blijkbaar toch een beetje medelijden en dus vond ik nog een briefje van 10 rps in mijn broekzak. Uiteindelijk bleek ook dat ik niet te veel betaald had, want 20 minuten later kon ik nog eens. Gratis dus, woehoe. De Niagara Falls waren er niks bij. Ik zat bijna letterlijk in de shit.
De rest van de busrit (en 3 dagen erna) heb ik, met dank aan de geniale uitvinding van Lennard Onno Peramide, geheel zonder stoelgang doorstaan. Na die drie dagen heb ik mijn eigen Mount Everest geproduceerd waarin je verschillende voedsel gerelateerde lagen kon onderscheiden. Hoogte niet vastgesteld.
http://www.youtube.com/watch?v=Bz0s6H2tWqo
Het plan was als volgt. Samen met mijn niet engels sprekende(en goedkope) guide genaamd Ramdas zou ik binnen 11 dagen van Besisahar naar Jomsom trekken. Op dag 12 zou een vlucht van 17 minuten mij naar Pokhara, het relax centrum van Nepal, brengen.
Het laatste deel van de rit naar het startpunt ging met het lokale busje die niet voor lengte gemaakt was. Een ernstig hobbelig weggetjes langs de diepte van de bergen op ongeveer 800m. Als ik dat van tevoren had geweten had ik misschien liever gelopen. Uiteindelijk ging het prima. Ik klaag nooit meer over connexxion.
Iedereen had me ervan verzekerd dat ik zoveel trekkers onderweg (zelfs al in de verschillende bussen voor de trek) zou tegenkomen. Tot zover alleen maar Nepalesen, mijn guide en ik... dus ik denk ik probeer een gesprek te beginnen met Ramdas.
"Ramdas. Wich team do you think is going to win the World Cup?" "Sorry. do not know… Wrlod Kup?" "Yeah, Wich team…. for World Cup?… Football?... Soccer?... Zucht"
De combinatie met het gebrek aan mede backpackers gaf mij sterk het gevoel dat het 12 heeeeeeele lange dagen zouden worden. Dag 1 was overdag akelig stil en eindigde in de avond met gedonder van onweer in het mini-dorpje Nagdi.
http://www.youtube.com/watch?v=WxHHMEEKsFA&feature=related
Een logisch gevolg nadat je denkt dat je doodgaat aan uitdroging of eenzaamheid is voor de meeste hopelijk de hemel. Na een paar dagen werd dan ook duidelijk dat deze in de vorm van de Himalaya om mij zat te wachten. Prachtig.
De volgende dag ontmoette ik onder andere twee Engelsen waar ik de hele trek enorm veel lol mee heb gehad. Simon and Oliver. Ze konden erg goed gitaar spelen dus Ollie kreeg de naam Garfunkel. De ander, de wat langzame dikkige, praatte de hele tijd over eten tijdens de trek. Burgers, steaks, pizzas of a nice cup of tea. Het enige vlees wat ze daar hadden was kip en de lokale yak. Misschien een goed idee om alvast patent aan te vragen op de toekomstige burgerketen in de bergen. Yak Donalds.
Zij hadden een engels sprekende guide die volgens mij part-time cabaratier was. Een echte playboy met gladde praatjes. Had het vooral over vrouwen. "No money, no honey. No wife, no life" zei hij constant en als er ook maar iets wat op een vrouw leek voorbij kwam dan maakte hij smerige geluidjes met zn tong en lippen. "He psst pst, t t t, psst". De rest van de tijd gaf hij voor iemand die met de verkeerde kop denkt wel verbazingwekkend veel informatie over de namen/hoogtes van de bergen. Het was in tegenstelling tot de mijne zeker een goeie guide.
De dagen hadden in het begin ongeveer 6-7 uur en naarmate je hogerop kwam liepen we 3-4 uur. Het is verbazingwekkend hoe snel je uitgeput raakt op grote hoogte. Het was vooral fijn wanneer het einde van de dag naderde dat de guides zeiden: "No more mahti mahti". Dat betekende we niet verder omhoog hoefde. Vandaag.
Het hoogtepunt was toch wel het hoogste punt. De Thorung La pass. Er werd veel over gesproken tijdens de reis, omdat iedereen nogal opzag tegen de moeilijkheidsgraad hiervan. Angst voor de hoogte zelf, de kou, de moeite om te ademen en symptomen van Altitude Sickness. Een van de symptomen was hoofdpijn. Of dat nou echt door de hoogte kwam of alleen al door het constante praten erover is me nog niet duidelijk.
Eerste m'n korte broek, dan m'n lange spijkerbroek er overheen. Bovenlichaam bedekt met twee thermo shirts, een blouse, twee vesten, m'n net echte neppe north face windjack, mn sjaal en m'n muts. Voor de zekerheid had ik een paar sokken bij me als vervanging voor handschoenen. Klaar voor de tocht naar boven.
http://www.youtube.com/watch?v=nS4giqtbRBM&feature=related
Onderweg werden we geteisterd door een lichte sneeuwstorm, maar het was geweldig. Had de snelste tijd, geen hoofdpijn en koud heb ik het niet gehad. Uiteindelijk viel het mij dus erg mee. Had denk ik meer met de adrenaline te maken dan met mijn wat primitieve low budget trekgear. Een wat zweverig maar heerlijk high gevoel om 40 minuten op 5416m te zijn.
De trektocht stond gepland te eindigen met een vlucht van Jomsom naar Pokhara. Om 6:00 moest ik aanwezig zijn op het vliegveldje en mijn vlucht zou om 7:30 vertrekken. Om 12 uur stond mijn vliegtuigje in Pokhara klaar om terug te vliegen, maar er waren geen passagiers meer die terug wilden. Het zal wel een verwende westerse gedachte zijn, maar ik ging er vanuit dat ik de volgende morgen de eerste ben die gaat vliegen. Zo werkt het dus niet.
Uiteindelijk heb ik mijn 17 minuten dus ingeruild voor een bus/jeep rit van 12 uur. Achteraf was het geweldig. Een bus vol zingende toeristen uit Nepal en India. Oude dametjes die me vanalles te eten gaven. Het maakte de pijnlijke knieen en geen slaap helemaal goed. Onderweg was er nog een “roadblock” en kon ik iets terug doen door de oma’s te helpen met het dragen van hun koffers. Ze hielden van me. Er is gebrek aan een hoop fysiologische behoeftes in Nepal, maar het is niet vrolijkheid en liefde.
Nu heerlijk aan het relaxen in Pokhara. Mangosapjes, kokosnoten en massages. Aangezien ik verslaafd ben geraakt aan het witte poeder op 5000m hoop ik volgende week richting Mount Everest te reizen. Ik voel me goed.
http://www.youtube.com/watch?v=CJA69C6SlRk
-
31 Mei 2010 - 14:45
Jorien:
je verhaal met youtube animaties is hilarisch. volgens mij vermaak je jezelf daar wel :) veel plezier nog! xx -
31 Mei 2010 - 14:47
Es:
Motje, Gelukkig wist k al dat het goed met je ging maar je verhalen zijn echt heeeeeeel top om te lezen! Die muziekjes tussendoor is echt goede entertainment. Lekkere avonturen daar in Nepali:) In ruil hou ik je ook op de hoogte van mijn avonturen in Indonesie met Annamiek!!Morgen 16,5 uurtjes vliegen, spreek je!x -
31 Mei 2010 - 14:51
Jannes:
Hey broertje, mooi om te horen dat het goed gaat! Jammer van die schijt-intro, maar verder top! Nu nog een paar mooie kodak momentjes online!! -
31 Mei 2010 - 14:53
Jannes:
Ah kodak momentjes staan er bij. Gaaf!! -
31 Mei 2010 - 14:54
Ralph:
Afgelopen maand heeft een jochie van 13 de Everest bedwongen. Moet dus een makkie zijn voor jou! :P
Je moet trouwens columnist worden later. Geniaal, die verhalen!
Eye of the Tiger en Queen FTW!
Veel plezier nog ;) -
31 Mei 2010 - 15:03
Bep:
Haha Tom, FANTASTISCH!!
Wat begon als een smerig poepverhaal ;) heeft me fijn even bezig gehouden vandaag! Heel leuk die you-tube-filmpjes! Laat je lekker verwennen daar in Pokhara! -
31 Mei 2010 - 15:04
Bente:
Huh Bep? Bedoelde natuurlijk gewoon Bente ;)
Leuke foto's ook! -
31 Mei 2010 - 15:10
Verapamil:
Zo dit was het wachten wel waard :-) ik ga vanavond wel even chillen met de muziekjes want ben nu nog bij eurocross. X -
31 Mei 2010 - 15:23
Marlous:
Eey Tom!
Heel cool om af toe wat van je te lezen!
Heeel veel plezier nog!
En serieus: mensen worden altijd gek van mij als ik ergens liedjes bij verzin, maar nu heb ik een medestander! :)
Geniet ervan!
Liefs Marlous -
31 Mei 2010 - 15:26
Nils:
Tommieboy,
Mooie verhalen jong! Een schrijver in de dop merk ik al. Geniet ervan en onthoudt: de weg naar de Mount Everest gaat over pieken en dalen.
Peace -
31 Mei 2010 - 20:19
Plien:
TOMMIE!! Goed van je te horen!! Ik ga je verhaal op een later moment lezen, want dat is vast weer prachtig, dus neem daar even de tijd voor! De foto's beloven heel wat!! Hier alles goed! Ik vermaak me goed in Gouda bij Dermat, verder is NL in de ban van Geert Wilders en die Songfestival-hut van een Sieneke, het gaat bergafwaarts hier.. haha ;) Zou dolgraag met je ruilen!! En nu is Tessos ook nog weg :( En gaat Essie morgen.. Geniet!! Kus -
31 Mei 2010 - 20:56
Frans:
Ha Tom, Niet dat ik zo veel te melden heb, maar ik wil je wel even weten dat we jouw reis met grote belangstelling en veel plezier (je hebt inderdaad een fantastisch, droog-komische schrijfstijl) volgen. We kijken uit naar het vervolg.
Enjoy and Take Care,
Rianne en Frans -
31 Mei 2010 - 21:53
S. Tosti:
zo te horen heb je het naast de stoelgang naar je zin! gelukkig maar.
de 5416m , echt super!
Geniet er nog van!
Ik ga zelf overmorgen ook mijn eigen avontuurtje beleven, dus ik spreek u als zowel jij en ik weer terug zijn.
kusx -
31 Mei 2010 - 22:42
Kat:
GEWELDIG, Tom!! Lekker enthousiast.. hou ik van :) Blijf lekker genieten ook al zit je onder de schijt, hihi!Knufff! -
01 Juni 2010 - 06:36
Marieke:
Goed verhaal!
We hebben de laatste collegedag TOMpoucen uitgedeeld...
x -
01 Juni 2010 - 11:49
Marit:
Wow, nou weet ik zeker dat ik nog een keer terug moet naar Nepal! Tja, die darmen... dat hoort erbij he... Supergave foto's! Ben jaloers.... En dat terwijl ik in Vietnam zit. Dat zegt wel wat... -
01 Juni 2010 - 14:15
Matthijs:
Wederom een vermakelijk stuk, in het echt zal het natuurlijk nog leuker zijn! Succes met verder genieten :) -
01 Juni 2010 - 14:56
Carolien:
Respect hoor! Wow, ik kijk nu al uit naar je volgende verhaal. Heel veel plezier. Flink genieten he!!! -
01 Juni 2010 - 21:13
Thijsie:
Yo Tommie :D
Je broertje hier. Mooi dat het daar goed gaat!! Je verhalen zijn wel mega lang maar zeker niet saai om te lezen :P. Mooie foto's man, echt super mooi daar. Wel beetje saai hier zonder jou goede humeur. Veel plezier nog verder!!! en rustig aan doen hé
kus -
03 Juni 2010 - 18:41
Gonda:
Fijn dat je even mailde Tom! Ik hoop dat mijn berichtje niet verloren gaat in al deze reacties (die natuurlijk een erg goed teken zijn!). Je schrijft echt geniaal, ik moet er in elk geval erg om lachen (niet alleen dit verhaal, hoewel ik een groot fan ben van muzikale ondersteuning van verhalen, ontdek ik nu). Fijn ook dat je een mannelijke versie hebt kunnen vinden van "all by myself". En dat je je spirituele kant verdiept, dat kan ik natuurlijk alleen maar toejuichen ;)
Liefs! -
06 Juni 2010 - 11:54
Plien:
Tommie!! Heb het inmiddels gelezen, wat een ge-wel-dig verhaal! Heerlijk, met die youtube-filmpjes erbij, doet me aan onze tijd in de BK denken ;) Daarover gesproken: vandaag wordt het nieuwe bestuur bekend, gek idee. Ben blij dat je het zo naar je zin hebt!! En dat je matties had gevonden tijdens de tracking! Succes weer in het ziekenhuis, veel plezier daarbuiten en doe de groetjes aan Roosje!! Kus Plien -
11 Juni 2010 - 21:25
Lisa:
ha tom!
superleuk om je verhalen te lezen! echt hilaries! geniet er nog van daar :) liefs! -
13 Juni 2010 - 14:41
Dirk:
He Tommie! Leuk verslag hoor, misschien moet je zelf eens wat meer stukken in de Predoctor schrijven! Erg leuk met die linkjes erbij :) De lay-out is trouwens, na vele uren zwoegen, gelukt. Ik hoop maandag/dinsdag de proefdrukken te kunnen bewonderen. Veel plezier nog en tot over een tijdje! -
19 Juni 2010 - 08:13
Hilde:
absurd, zo hoog en nergens last van. Ik dacht dat ik dood ging (echt) al op een vulkaan van 4800m. wauw! En kijk niet zo sexy in de camera de hele tijd op je foto's, ik smelt dr van -
21 Juni 2010 - 17:18
Tessos:
Tommie, wat ben je toch een heerlijke jongen! Die muziek, heel origineel en mooi gevonden, precies zoals we je kennen! :) Wat maak je toch bijzondere dingen mee!
Heel veel liefs van Tessos uit Cape Town
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
