Terug naar de toekomst
Door: Tom Witteveen
Blijf op de hoogte en volg Tom
16 Mei 2010 | Nepal, Kathmandu
Volgens de Nepalese kalender bevind ik mij nu in het jaar 2067. Dat klinkt als de toekomst. Niet onverwacht krijg je als je hier woont, leeft en stageloopt een heel andere indruk. Back to the future.
"Goodmorning Rama", "Goodmorning Tom, did you sleep well?", "Yes. very good. Thank you".
Soms is het gemakkelijker om niet de hele waarheid te vertellen. Zelfs met de ramen/deuren dicht en oordoppen kan een hond je nachtrust nogal verpesten. Het lijkt wel alsof ze een soort CD met gejank en steeds hetzefde geblaf op repeat voor mijn deur opzetten elke avond. Misschien eerder een oude platenspeler. De honden vallen me dus nog steeds lastig. Het komt er dus op neer dat het even duurt voordat ik slaap, maar als het eenmaal gelukt is dan droom ik heerlijk.
"Tom, Do you want some toast with honey or daal bhat this morning?".
De eerste week heb ik zeker kunnen genieten van de Daal Bhat (rijst met waterige curry/groenten), maar nadat je het voor ontbijt en avondeten elke dag heb gehad dan lijkt het wel alsof je voedsel van mond naar kont niet meer van samenstelling of kleur veranderd. Dan kijk je achterom en denk je: "he, wat ik net heb gegeten zag er hetzelfde uit".
"I think I'll have toast today"
Daarnaast is de vader van van Bishop 2 maanden geleden overleden en wordt er in het huis een heel jaar geen vlees gegeten. Ook draagt hij dat jaar witte kleding en scheert hij zijn hoofd kaal. Dat is nog eens rouwen. Ik hecht me denk ik te veel aan vlees en mijn haar. Uiteraard heb ik zeer veel respect voor de regels hier in huis.
De eerste dagen was het helemaal niet opgevallen, maar op een gegeven moment ben ik nog een keer over gestapt van ontbijt. Van toast met honing naar toast met boter. Ze hebben namelijk een gezegde in Nepal: "If you see ants, you have good eyes". Voordeel is dat ik dus nog niet hoef te denken aan een bril.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen als je langs de beschimmelde raamvenstertjes loopt hoor je meestal de kinderen van de Oncology Ward al gauw huilen. De ene heeft honger, de andere krijgt intraveneuze chemo en in de kamer ernaast wordt een lumbaal puntie verricht. Zonder enige verdoving. Voor de zogenaamde "hygiene" zijn er slippers die alleen op de afdeling gedragen worden. Hmm... Maat 37. Gelukkig zie je ook meteen dat ze erg goede en kindvriendelijke staff hebben. Oncology Ward is daarnaast voor arme ouders/kinderen gratis. De "consultancy doctors" beslissen welke patienten arm genoeg zijn. Zo ja, dan krijgen ze geld om medicijnen te kopen. Chemotherapie is namelijk op vrijwel elke hoek van de straat verkijgbaar. Vincristine, Antibiotica, Verapamil... verzin het maar en je kunt het kopen. Doktertje spelen nemen ze hier nogal serieus.
Erg interessant wat je hier allemaal in het ziekenhuis tegenkomt. Zo heb ik afgelopen woensdag mijn eerste Wilmstumor gevoeld en leek het luisteren naar een Aspergillus infectie wel alsof ik college kreeg. De enorme massa van die rechternier vergeet ik natuurlijk nooit meer. Ik hoop dat ik haar gezond naar huis kan zien gaan over 1,5 maand. Alhoewel ze meestal een deel van de chemotherapie thuis afmaken. Aangezien de ventilators mini pizzas funghi door de kamer rondcirculeren ben ik blij dat iemand dat heeft voorgesteld.
Al met al zou je kunnen zeggen dat het nu pas begint vrees ik. De afkickverschijnselen van appelmoes, zigeunerschnitzels en ijsthee beginnen een beetje op te spelen… De elektriciteit die er alleen is wanneer je het niet echt nodig hebt… En de van rechts naar links slingerende en toeterende vervoersmiddelen worden wat irritant. Gelukkig heb ik gister bij Bodnath, een enorme hindoe tempel, een heerlijke ijsthee genuttigd. Elke dag tijdens de busrit en de 20 minuten wandeling terug van het ziekenhuis kan ik dan ook heerlijk genieten van mijn ijskoude, westerse flesje Coca Cola in de Kanti Kantine. Het is ook nog lang niet zover dat het opweegt tegen bijvoorbeeld de prachtige scenery vanaf het dak over de Kathmandu vallei, de aardige behulpzame Nepali en de lachende kinderen op straat of in het ziekenhuis.
Het hindoeisme heeft een god voor wat dan ook en een reincarnatie van wie dan ook. Het is heel interessant als je je er in verdiept en het heeft me echt wel een beetje gegrepen. Net als de rest van Nepal. Volgende week vertrek ik richting de bergen van het Annapurna gebied. De prognose is dus goed. Vandaag nog even naar de Tempel van Shita en Kakki om te bidden voor een solide stoelgang tijdens mijn tweede week.
"Goodmorning Rama", "Goodmorning Tom, did you sleep well?", "Yes. very good. Thank you".
Soms is het gemakkelijker om niet de hele waarheid te vertellen. Zelfs met de ramen/deuren dicht en oordoppen kan een hond je nachtrust nogal verpesten. Het lijkt wel alsof ze een soort CD met gejank en steeds hetzefde geblaf op repeat voor mijn deur opzetten elke avond. Misschien eerder een oude platenspeler. De honden vallen me dus nog steeds lastig. Het komt er dus op neer dat het even duurt voordat ik slaap, maar als het eenmaal gelukt is dan droom ik heerlijk.
"Tom, Do you want some toast with honey or daal bhat this morning?".
De eerste week heb ik zeker kunnen genieten van de Daal Bhat (rijst met waterige curry/groenten), maar nadat je het voor ontbijt en avondeten elke dag heb gehad dan lijkt het wel alsof je voedsel van mond naar kont niet meer van samenstelling of kleur veranderd. Dan kijk je achterom en denk je: "he, wat ik net heb gegeten zag er hetzelfde uit".
"I think I'll have toast today"
Daarnaast is de vader van van Bishop 2 maanden geleden overleden en wordt er in het huis een heel jaar geen vlees gegeten. Ook draagt hij dat jaar witte kleding en scheert hij zijn hoofd kaal. Dat is nog eens rouwen. Ik hecht me denk ik te veel aan vlees en mijn haar. Uiteraard heb ik zeer veel respect voor de regels hier in huis.
De eerste dagen was het helemaal niet opgevallen, maar op een gegeven moment ben ik nog een keer over gestapt van ontbijt. Van toast met honing naar toast met boter. Ze hebben namelijk een gezegde in Nepal: "If you see ants, you have good eyes". Voordeel is dat ik dus nog niet hoef te denken aan een bril.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen als je langs de beschimmelde raamvenstertjes loopt hoor je meestal de kinderen van de Oncology Ward al gauw huilen. De ene heeft honger, de andere krijgt intraveneuze chemo en in de kamer ernaast wordt een lumbaal puntie verricht. Zonder enige verdoving. Voor de zogenaamde "hygiene" zijn er slippers die alleen op de afdeling gedragen worden. Hmm... Maat 37. Gelukkig zie je ook meteen dat ze erg goede en kindvriendelijke staff hebben. Oncology Ward is daarnaast voor arme ouders/kinderen gratis. De "consultancy doctors" beslissen welke patienten arm genoeg zijn. Zo ja, dan krijgen ze geld om medicijnen te kopen. Chemotherapie is namelijk op vrijwel elke hoek van de straat verkijgbaar. Vincristine, Antibiotica, Verapamil... verzin het maar en je kunt het kopen. Doktertje spelen nemen ze hier nogal serieus.
Erg interessant wat je hier allemaal in het ziekenhuis tegenkomt. Zo heb ik afgelopen woensdag mijn eerste Wilmstumor gevoeld en leek het luisteren naar een Aspergillus infectie wel alsof ik college kreeg. De enorme massa van die rechternier vergeet ik natuurlijk nooit meer. Ik hoop dat ik haar gezond naar huis kan zien gaan over 1,5 maand. Alhoewel ze meestal een deel van de chemotherapie thuis afmaken. Aangezien de ventilators mini pizzas funghi door de kamer rondcirculeren ben ik blij dat iemand dat heeft voorgesteld.
Al met al zou je kunnen zeggen dat het nu pas begint vrees ik. De afkickverschijnselen van appelmoes, zigeunerschnitzels en ijsthee beginnen een beetje op te spelen… De elektriciteit die er alleen is wanneer je het niet echt nodig hebt… En de van rechts naar links slingerende en toeterende vervoersmiddelen worden wat irritant. Gelukkig heb ik gister bij Bodnath, een enorme hindoe tempel, een heerlijke ijsthee genuttigd. Elke dag tijdens de busrit en de 20 minuten wandeling terug van het ziekenhuis kan ik dan ook heerlijk genieten van mijn ijskoude, westerse flesje Coca Cola in de Kanti Kantine. Het is ook nog lang niet zover dat het opweegt tegen bijvoorbeeld de prachtige scenery vanaf het dak over de Kathmandu vallei, de aardige behulpzame Nepali en de lachende kinderen op straat of in het ziekenhuis.
Het hindoeisme heeft een god voor wat dan ook en een reincarnatie van wie dan ook. Het is heel interessant als je je er in verdiept en het heeft me echt wel een beetje gegrepen. Net als de rest van Nepal. Volgende week vertrek ik richting de bergen van het Annapurna gebied. De prognose is dus goed. Vandaag nog even naar de Tempel van Shita en Kakki om te bidden voor een solide stoelgang tijdens mijn tweede week.
-
16 Mei 2010 - 09:35
Messie:
Hahahaha Tom, ik zit weer lekker te lachen achter mn beeldscherm! Blijkbaar heb je je grapjas en lolbroek toch ook in die backpack gekregen.. Hier alles prima! Geniet van je ijshee, cola en toast met boter ;)
xxx
-
16 Mei 2010 - 10:02
Tessos:
Tommie! Wat zijn je verhalen fantastisch! Wat een bizar land, leuk om een keer een totaal ander deel van de wereld te zien. Helemaal jij als echte wereldreiziger ;) Maar je slaat je er gelukkig moedig doorheen. Maak die kindjes ook maar aan het lachen, zodat ze hun lijden weer eventjes kunnen vergeten. Heel veel plezier op je reis! Ga je nog steeds alleen? Spannend! En maar goed dat je die bergschoenen in Nederland hebt gekocht, je lichaam is een beetje buiten proporties voor Nepalese begrippen ;).
Kussos en een dikke knuffel van Tessos die ook al lekker aan het inpakken is! xx -
16 Mei 2010 - 10:27
Kat:
Tommm! Nice, je verhalen! Probeer zoveel mogelijk te genieten van de dingen die je in NL niet hebt.. Voordat je het weet ben je weer thuis en ben je je appelmoes en schnitzel aan het eten en denk je: 'kudt NL was ik nu maar in Nepal...'. Veel plezier in de bergen!! Kus!! -
16 Mei 2010 - 10:28
Wario:
Haha wat een typisch verhaal weer. Het is dat je het zelf opmerkt, maar hier eet je inderdaad ook elke dag hetzelfde. Veel plezier bij je nieuwe goden Shitti en Kakki, over anderhalve maand weer de goden Marri en Karti? -
16 Mei 2010 - 11:03
Manju:
Hahaha bidden voor een solide stoelgang...geweldig! Met al die daal bhat waarschijnlijk geen probleem :)
-
16 Mei 2010 - 12:46
Bente:
TOMMIE!! Ik had stiekem je mail aan Maart ook gelezen dus was gelukkig al helemaal op de hoogte, maar klinkt weer goed man! :D Leuk dat we nu ook foto's krijgen en je blonde lokken weer kunnen bewonderen! Enjoy je reis naar de bergen! KUS
P.S. Verapamil, hihi -
16 Mei 2010 - 13:05
Dieke:
He Tommyboy, mocht doktertje spelen je toch niet bevallen.....je kunt altijd nog schrijver worden:)!!
Wij verheugen ons al weer op je volgende verhaal. Take care!!!
Heel veel liefs en stevige knuffels. Xxx -
16 Mei 2010 - 13:07
Gerben:
Hee tomster!
Erg goed weer een verhaal van je te lezen! En tof om een paar foto’s te zien. Ik begrijp uit je woorden dat je een klein dipje hebt? Tja, ik sluit me aan bij wat al is gezegd; vergeet die appelmoes nog maar even, die hebben we hier genoeg. Geniet inderdaad van de dingen die je daar wel hebt en hier niet. (grote dingen zoals tempels en bergen, en kleine dingen zoals omgang, eten en weet ik veel wat.) En bedenk dat je gauw genoeg alweer thuis bent. (waar we je natuurlijk met open armen zullen verwelkomen ;) )
Hou je taai rakker! Tot gauw!
Tjoo!
-
16 Mei 2010 - 17:16
Jannes:
Goed verhaal, lekker kort :) -
16 Mei 2010 - 19:36
Pauline:
Haha, Tommie! Prachtig! Goed verhaal :) Goed om je krullebol te zien op de foto! Hoop dat je gebedjes zijn uitwerking hebben, dat moet bij de tempel van Kakki toch goed komen zou je zeggen ;) Leuke inside joke trouwens ;) Ik kijk alweer uit naar je volgende verhaal!! Je kunt je hele leven nog appelmoes eten, geniet van alles daar!! Dikke knuffel! Plien -
16 Mei 2010 - 21:20
Hilde:
Tom, even een kritische noot...pas je wel aan aan de cultuur, en dan wat betreft de rouw-cultuur zeker. Ja, gewoon dat haar eraf dus. GA KAAL! :P En anders doen we het bij thuiskomst als nog. Wees eens respectvol joh! ;)
Ik mis je wel hoor...
Xjes!
-
17 Mei 2010 - 21:33
Rosanne:
hee tom! leuk om je verhalen te lezen!! whaaaa ik heb ook zo extreem veel zin om t gaan! die honden klinken mij niet echt als muziek in de oren.. hadden we nou toch maar die rabbiesprik genomen hahaha tot over 2 en een halve week!!!! spannend!! liefs, roos -
18 Mei 2010 - 02:21
Marit:
Haha, klinkt allemaal zeer bekend. Daal bhat is ook echt niet te vreten. Het eten is hier een stuk lekkerder. Geniet van de bergen! -
22 Mei 2010 - 20:41
Annamieke:
hey Tom! mooie verhalen zeg. Vooral zo doorgaan:) Doe de godin van de oogst de groeten en ga je daar nog rondtrekken? Geniet ervan, voor t weet zit je weer aan de avg-tjes ;)
Xje -
28 Mei 2010 - 18:15
Vera:
Geen bericht = goed bericht? Wacht met smart op een update ;-)
X Veer
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
