Nog nooit zo high geweest

(Eindelijk weer normale betaalbare internet verbinding. Ik leef nog. Het is de bedoeling dat de YouTube link mijn gemoedstoestand beschrijft op het moment van de reis.)

De avond voordat ik aan Annapurna Circuit zou beginnen kreeg Bishop zijn tweede tegenslag. Zijn moeder is ook overleden. Voor de vrouwen zijn er blijkbaar andere regels. De rouwprocedure betekent 14 dagen in het ouderlijk huis in witte kleding. Beetje oneerlijk. Aangezien Rama ook in het schoonouderlijk huis moest blijven kwam het voor haar en voor mij uiteindelijk wel goed uit dat ik de bergen in ging.

Voordat ik de hoogte in ging eerst nog een ernstig dieptepunt. Mijn bus zou om 7:00 vertrekken richting Besi Sahar. Startpunt van de 12-daagse trek. Om 6:30 was mijn geest klaar om te vertrekken met de taxi richting het busstation. Mijn maag was het hier nog niet helemaal mee eens. Blijkt maar weer dat je niet moet spotten met Shita en Kakki.

"How much is this taxi to the busstation?", "400 rps sir", "Haha too much. 150", "300 rps sir", "pfff 150 or I'll take the next one", "Sir sir sir okay 150", "Thank you"

Tijdens de taxirit voelde ik een lichte darmspasme opkomen. Nee niet nu. Ik begon opeens aardig op te zien tegen de 8-uur durende busrit die me te wachten stond. De toegevoegde stress zorgde er natuurlijk voor dat de druk alles behalve minder werd.

http://www.youtube.com/watch?v=xtrEN-YKLBM


"Do you know if there's a toilet near the busstation?", "Yes sir me not sure you ask there".

Aangezien je tijdens de trekking nergens kan pinnen had ik een voorraad groot geld opgenomen. Alleen maar briefjes van 1000 en 500 rps natuurlijk. Terwijl ik vroeg waar het toilet was gaf ik hem 500 rps en zei dat ik graag snel het wisselgeld wilde.

"Sorry sir, no change."

Darmspasme.

"Never mind, it's your lucky day. Namaste (Goedendag/Tot Ziens)"

Nadat ik eindelijk het "toilet" (een gat in een hokje zonder licht) had gevonden zei het WC-mannetje "5 rps sir". Shita en Kakki kregen blijkbaar toch een beetje medelijden en dus vond ik nog een briefje van 10 rps in mijn broekzak. Uiteindelijk bleek ook dat ik niet te veel betaald had, want 20 minuten later kon ik nog eens. Gratis dus, woehoe. De Niagara Falls waren er niks bij. Ik zat bijna letterlijk in de shit.

De rest van de busrit (en 3 dagen erna) heb ik, met dank aan de geniale uitvinding van Lennard Onno Peramide, geheel zonder stoelgang doorstaan. Na die drie dagen heb ik mijn eigen Mount Everest geproduceerd waarin je verschillende voedsel gerelateerde lagen kon onderscheiden. Hoogte niet vastgesteld.

http://www.youtube.com/watch?v=Bz0s6H2tWqo

Het plan was als volgt. Samen met mijn niet engels sprekende(en goedkope) guide genaamd Ramdas zou ik binnen 11 dagen van Besisahar naar Jomsom trekken. Op dag 12 zou een vlucht van 17 minuten mij naar Pokhara, het relax centrum van Nepal, brengen.

Het laatste deel van de rit naar het startpunt ging met het lokale busje die niet voor lengte gemaakt was. Een ernstig hobbelig weggetjes langs de diepte van de bergen op ongeveer 800m. Als ik dat van tevoren had geweten had ik misschien liever gelopen. Uiteindelijk ging het prima. Ik klaag nooit meer over connexxion.

Iedereen had me ervan verzekerd dat ik zoveel trekkers onderweg (zelfs al in de verschillende bussen voor de trek) zou tegenkomen. Tot zover alleen maar Nepalesen, mijn guide en ik... dus ik denk ik probeer een gesprek te beginnen met Ramdas.

"Ramdas. Wich team do you think is going to win the World Cup?" "Sorry. do not know… Wrlod Kup?" "Yeah, Wich team…. for World Cup?… Football?... Soccer?... Zucht"

De combinatie met het gebrek aan mede backpackers gaf mij sterk het gevoel dat het 12 heeeeeeele lange dagen zouden worden. Dag 1 was overdag akelig stil en eindigde in de avond met gedonder van onweer in het mini-dorpje Nagdi.

http://www.youtube.com/watch?v=WxHHMEEKsFA&feature=related

Een logisch gevolg nadat je denkt dat je doodgaat aan uitdroging of eenzaamheid is voor de meeste hopelijk de hemel. Na een paar dagen werd dan ook duidelijk dat deze in de vorm van de Himalaya om mij zat te wachten. Prachtig.

De volgende dag ontmoette ik onder andere twee Engelsen waar ik de hele trek enorm veel lol mee heb gehad. Simon and Oliver. Ze konden erg goed gitaar spelen dus Ollie kreeg de naam Garfunkel. De ander, de wat langzame dikkige, praatte de hele tijd over eten tijdens de trek. Burgers, steaks, pizzas of a nice cup of tea. Het enige vlees wat ze daar hadden was kip en de lokale yak. Misschien een goed idee om alvast patent aan te vragen op de toekomstige burgerketen in de bergen. Yak Donalds.

Zij hadden een engels sprekende guide die volgens mij part-time cabaratier was. Een echte playboy met gladde praatjes. Had het vooral over vrouwen. "No money, no honey. No wife, no life" zei hij constant en als er ook maar iets wat op een vrouw leek voorbij kwam dan maakte hij smerige geluidjes met zn tong en lippen. "He psst pst, t t t, psst". De rest van de tijd gaf hij voor iemand die met de verkeerde kop denkt wel verbazingwekkend veel informatie over de namen/hoogtes van de bergen. Het was in tegenstelling tot de mijne zeker een goeie guide.

De dagen hadden in het begin ongeveer 6-7 uur en naarmate je hogerop kwam liepen we 3-4 uur. Het is verbazingwekkend hoe snel je uitgeput raakt op grote hoogte. Het was vooral fijn wanneer het einde van de dag naderde dat de guides zeiden: "No more mahti mahti". Dat betekende we niet verder omhoog hoefde. Vandaag.

Het hoogtepunt was toch wel het hoogste punt. De Thorung La pass. Er werd veel over gesproken tijdens de reis, omdat iedereen nogal opzag tegen de moeilijkheidsgraad hiervan. Angst voor de hoogte zelf, de kou, de moeite om te ademen en symptomen van Altitude Sickness. Een van de symptomen was hoofdpijn. Of dat nou echt door de hoogte kwam of alleen al door het constante praten erover is me nog niet duidelijk.

Eerste m'n korte broek, dan m'n lange spijkerbroek er overheen. Bovenlichaam bedekt met twee thermo shirts, een blouse, twee vesten, m'n net echte neppe north face windjack, mn sjaal en m'n muts. Voor de zekerheid had ik een paar sokken bij me als vervanging voor handschoenen. Klaar voor de tocht naar boven.

http://www.youtube.com/watch?v=nS4giqtbRBM&feature=related

Onderweg werden we geteisterd door een lichte sneeuwstorm, maar het was geweldig. Had de snelste tijd, geen hoofdpijn en koud heb ik het niet gehad. Uiteindelijk viel het mij dus erg mee. Had denk ik meer met de adrenaline te maken dan met mijn wat primitieve low budget trekgear. Een wat zweverig maar heerlijk high gevoel om 40 minuten op 5416m te zijn.

De trektocht stond gepland te eindigen met een vlucht van Jomsom naar Pokhara. Om 6:00 moest ik aanwezig zijn op het vliegveldje en mijn vlucht zou om 7:30 vertrekken. Om 12 uur stond mijn vliegtuigje in Pokhara klaar om terug te vliegen, maar er waren geen passagiers meer die terug wilden. Het zal wel een verwende westerse gedachte zijn, maar ik ging er vanuit dat ik de volgende morgen de eerste ben die gaat vliegen. Zo werkt het dus niet.

Uiteindelijk heb ik mijn 17 minuten dus ingeruild voor een bus/jeep rit van 12 uur. Achteraf was het geweldig. Een bus vol zingende toeristen uit Nepal en India. Oude dametjes die me vanalles te eten gaven. Het maakte de pijnlijke knieen en geen slaap helemaal goed. Onderweg was er nog een “roadblock” en kon ik iets terug doen door de oma’s te helpen met het dragen van hun koffers. Ze hielden van me. Er is gebrek aan een hoop fysiologische behoeftes in Nepal, maar het is niet vrolijkheid en liefde.

Nu heerlijk aan het relaxen in Pokhara. Mangosapjes, kokosnoten en massages. Aangezien ik verslaafd ben geraakt aan het witte poeder op 5000m hoop ik volgende week richting Mount Everest te reizen. Ik voel me goed.

http://www.youtube.com/watch?v=CJA69C6SlRk