Terug naar de toekomst

Volgens de Nepalese kalender bevind ik mij nu in het jaar 2067. Dat klinkt als de toekomst. Niet onverwacht krijg je als je hier woont, leeft en stageloopt een heel andere indruk. Back to the future.

"Goodmorning Rama", "Goodmorning Tom, did you sleep well?", "Yes. very good. Thank you".

Soms is het gemakkelijker om niet de hele waarheid te vertellen. Zelfs met de ramen/deuren dicht en oordoppen kan een hond je nachtrust nogal verpesten. Het lijkt wel alsof ze een soort CD met gejank en steeds hetzefde geblaf op repeat voor mijn deur opzetten elke avond. Misschien eerder een oude platenspeler. De honden vallen me dus nog steeds lastig. Het komt er dus op neer dat het even duurt voordat ik slaap, maar als het eenmaal gelukt is dan droom ik heerlijk.

"Tom, Do you want some toast with honey or daal bhat this morning?".

De eerste week heb ik zeker kunnen genieten van de Daal Bhat (rijst met waterige curry/groenten), maar nadat je het voor ontbijt en avondeten elke dag heb gehad dan lijkt het wel alsof je voedsel van mond naar kont niet meer van samenstelling of kleur veranderd. Dan kijk je achterom en denk je: "he, wat ik net heb gegeten zag er hetzelfde uit".

"I think I'll have toast today"

Daarnaast is de vader van van Bishop 2 maanden geleden overleden en wordt er in het huis een heel jaar geen vlees gegeten. Ook draagt hij dat jaar witte kleding en scheert hij zijn hoofd kaal. Dat is nog eens rouwen. Ik hecht me denk ik te veel aan vlees en mijn haar. Uiteraard heb ik zeer veel respect voor de regels hier in huis.

De eerste dagen was het helemaal niet opgevallen, maar op een gegeven moment ben ik nog een keer over gestapt van ontbijt. Van toast met honing naar toast met boter. Ze hebben namelijk een gezegde in Nepal: "If you see ants, you have good eyes". Voordeel is dat ik dus nog niet hoef te denken aan een bril.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen als je langs de beschimmelde raamvenstertjes loopt hoor je meestal de kinderen van de Oncology Ward al gauw huilen. De ene heeft honger, de andere krijgt intraveneuze chemo en in de kamer ernaast wordt een lumbaal puntie verricht. Zonder enige verdoving. Voor de zogenaamde "hygiene" zijn er slippers die alleen op de afdeling gedragen worden. Hmm... Maat 37. Gelukkig zie je ook meteen dat ze erg goede en kindvriendelijke staff hebben. Oncology Ward is daarnaast voor arme ouders/kinderen gratis. De "consultancy doctors" beslissen welke patienten arm genoeg zijn. Zo ja, dan krijgen ze geld om medicijnen te kopen. Chemotherapie is namelijk op vrijwel elke hoek van de straat verkijgbaar. Vincristine, Antibiotica, Verapamil... verzin het maar en je kunt het kopen. Doktertje spelen nemen ze hier nogal serieus.

Erg interessant wat je hier allemaal in het ziekenhuis tegenkomt. Zo heb ik afgelopen woensdag mijn eerste Wilmstumor gevoeld en leek het luisteren naar een Aspergillus infectie wel alsof ik college kreeg. De enorme massa van die rechternier vergeet ik natuurlijk nooit meer. Ik hoop dat ik haar gezond naar huis kan zien gaan over 1,5 maand. Alhoewel ze meestal een deel van de chemotherapie thuis afmaken. Aangezien de ventilators mini pizzas funghi door de kamer rondcirculeren ben ik blij dat iemand dat heeft voorgesteld.

Al met al zou je kunnen zeggen dat het nu pas begint vrees ik. De afkickverschijnselen van appelmoes, zigeunerschnitzels en ijsthee beginnen een beetje op te spelen… De elektriciteit die er alleen is wanneer je het niet echt nodig hebt… En de van rechts naar links slingerende en toeterende vervoersmiddelen worden wat irritant. Gelukkig heb ik gister bij Bodnath, een enorme hindoe tempel, een heerlijke ijsthee genuttigd. Elke dag tijdens de busrit en de 20 minuten wandeling terug van het ziekenhuis kan ik dan ook heerlijk genieten van mijn ijskoude, westerse flesje Coca Cola in de Kanti Kantine. Het is ook nog lang niet zover dat het opweegt tegen bijvoorbeeld de prachtige scenery vanaf het dak over de Kathmandu vallei, de aardige behulpzame Nepali en de lachende kinderen op straat of in het ziekenhuis.

Het hindoeisme heeft een god voor wat dan ook en een reincarnatie van wie dan ook. Het is heel interessant als je je er in verdiept en het heeft me echt wel een beetje gegrepen. Net als de rest van Nepal. Volgende week vertrek ik richting de bergen van het Annapurna gebied. De prognose is dus goed. Vandaag nog even naar de Tempel van Shita en Kakki om te bidden voor een solide stoelgang tijdens mijn tweede week.