Dag vriendjes.. en vriendinnetjes...

“Goodmorning everyone, on General Ward there are 15 new admission… total mortality of 1”

De overdracht is begonnen. Op z’n minst een kwart van de werknemers, studenten of artsen is nog niet aanwezig.

„Three years old male, case of septic fever and dehydrati……. *Ringtone*”

http://www.youtube.com/watch?v=xhM-cpSwrmM

Erg populaire ringtone. Tijdens de overdacht is het nogal chaotisch. Er komen steeds mensen binnenlopen, er gaan mobieltjes af, mobieltjes worden opgenomen of er worden opeens uitnodigingen uitgedeeld voor een bruiloft. Er zijn eigelijk maar twee redenen waarom het zin heeft om er bij te gaan zitten. Het is erg vermakelijk om ze met z'n allen te zien lachen in een discussie en er werd een keer traditioneel Nepalese zoetigheid uitgedeeld.

Over het algemeen is het wel haalbaar om te begrijpen hoeveel patienten er opgenomen zijn en of er iemand is overleden. Het geslacht of de leeftijd wordt vaak al lastig, maar de diagnose is vaak een raadsel door het wat zachte, onduidelijke en gebrekkige Engels wat er gesproken wordt. Op het moment dat er een discussie ontstaat gaat het helaas over in het Nepalees.

"Blabla ventilator blabla bla blabla ventilator"

Ergens tussen de nieuwe opgenomen patientjes is er blijkbaar iets gezegd over een ventilator. Nadat ik zachtjes aan mijn Nepalese buurman - die naast me zit in het rijtje stoelen voor de"we mogen er bij zijn, maar we zeggen niks" personen- heb gevraagd waar het over gaat blijkt dat er een ventilator kapot is. Aan het begin was me wel duidelijk geworden dat er een patientje was overleden. De diagnose heb ik niet kunnen horen, maar blijkbaar is het niet belangrijk genoeg voor een discussie. De kapotte ventilator daarentegen wel, want dát maak je hier niet elke dag mee natuurlijk.

Mijn dag bestaat meestal uit een ronde door het ziekenhuis met zo'n 20 patienten en daarna eventueel naar de Out Patients Department (OPD, soort huisartsenpost) voor de potentiele nieuwe patienten. Tijdens de ronde lopen we met 15 man door de gang, waar ook de slecht nieuws gesprekken plaatsvinden. Op de OPD is het elke dag ernstig druk.

Aangezien de patienten of de ouders vrijwel geen Engels spreken is communicatie voor mij vaak niet meer een beetje lachen en af en toe een paar woorden Nepalees. En als ik bijvoorbeeld zie dat een baby zijn of haar dossier opeet dan kan ik eindelijk iets doen. Ik heb helaas geen levens kunnen redden hier, maar wel 1 status. Daarnaast probeer ik zoveel mogelijk te luisteren en te voelen als er iets bijzonders voorbijkomt.

Arts: "Do you or does anyone in your family has TB(tuberculose)?"

Moeder: "Yes ofcourse we have TV at home, we watch it every night!"

Dit was een voorbeeld die de arts gaf om aan te geven hoe moeilijk het is om te ouders iets duidelijk te maken met betrekking tot ziekte en behandeling. Zelfs voor een vloeiend Nepalees sprekende arts. Twee zaken die belangrijk zijn. Inzicht en geld. Waarom zou je een kuur afmaken als het kind er toch al uitziet alsof het beter is? En voor de ouders betekent een dag in het ziekenhuis ook een dag niet werken... zonder werk, geen geld... zonder geld, geen behandeling... zonder behandeling, een ziek kind... een gezond werkend kind, meer geld. Huh? What to Kathmandu?

Naast het bezoeken van de onmenselijke vele tempels heb ik ook maar eens Yoga en Meditatie geprobeerd. Ik wist dat ik niet echt lenig was, maar potverdikkie dat is moeilijk en verrassend vermoeiend. De meditatie daarentegen vond ik wel interessant. Het schijnt je lichamelijk en geestelijke problemen op te kunnen lossen. Wel gek dat er geen Yoga-les is in het ziekenhuis.

Daarnaast heb ik in het plaatsje Bhaktapur a.k.a. "King of Curds" volgens mijn Lonely Planet een van de meest romige yoghurts van de wereld geproefd. Daar kunnen de Campina Koeien niet tegenop. Dus ik verruil de a van Yoga liever voor hurt. Mjammie.

"NOT TOO SHORT"

"Can you please tell him not to cut my hair to short?"

"NO SHORT"

"SHORT CHAINA(niet of geen)"

Het duurde even voordat ik de moed bij elkaar geschraapt had om naar een Nepalese kapper te gaan. Het was de juiste beslissing, want het zag er niet uit. Alleen helaas niet de juiste kapper vrees ik. Voordat ik hem kon corrigeren was de helft van de linkerkant er al af.

"Slik"

Gelukkig is het maar haar en uiteindelijk valt het wel mee hoop ik. Nadat hij klaar was met knippen verheugde ik me al op de traditionele Nepalese massage die je hier bij je knipbeurt krijgt. Ik dacht dat is die extra 50 rupees wel waard.

http://www.youtube.com/watch?v=8p0g80fUf4Y&feature=related

Wisten jullie dat Jackie Chan niet alleen maar Kung Fu films maakt, maar tegenwoordig ook kapperslessen geeft Nepal? Nadat het mannetje klaar was met zn vuisten op mijn hoofd te slaan hield hij me een Judo-houdgreep om mijn nek even lekker te kraken. Daarna nog even "prikkeldraad" of "colaprik" op mijn arm. Nu denk ik dat ik misschien beter gelijk drie keer af had moeten tikken op de wasbak. Pas na afloop kon ik er om lachen. Nu nog steeds gelukkig.

Vandaag is mijn laatste dag hier in Nepal. Dan hoor ik mijn laatste vijf minuten lang rochelende Nepalese vrouw. Buk ik voor het laatst voor een op schouderhoogte passerende paraplu. Ontwijk ik mijn laatste Nepalese maniak op een motor. Veeg ik daarna het laatste beetje Nepalees zand uit mijn ogen. Ik hoest mijn laatste beetje smog uit. Onderhandel ik over mijn laatste taxiritje. Zit ik voor het laatst naast een kamikaze taxichauffeur. Word ik voor het laatst aangestaard op straat. Nog een laatste koude Nepalese douche. Ik vis ik min laatste mier uit de honing. Ik eet mijn laatste bordje Daal Bhat. Zie mijn laatste kakkerlak over de TV lopen. Stoot ik voor het laatst mijn hoofd. And last but not least. Nog een keer even goed schijten op een smerig toilet! Ja, aan elk feestje komt een einde.

Gek genoeg heb ik me nooit kunnen ergeren aan alle bovenstaande ervaringen. Het was voornamelijk erg grappig. En zo niet, dan werd alles ruimschoots goedgemaakt. Darmproblemen heb ik niet meer gehad en slapen met oordoppen is niet eens meer nodig. Het landschap. De Himalaya. Onbeschrijfelijk. De Nepalezen. Wat een heerlijke mensen.

http://www.youtube.com/watch?v=GGXeXm0uMDo&feature=related

(Beetje depressief he. Ik was op zoek naar het vrolijke nummmer Dag Vriendjes... en Vriendinnetjes! van Bassie en Adriaan, maar die kan ik nergens vinden. En dat ik geen geluid heb op deze computer helpt ook niet echt. Helaas dus voor jullie geen vrolijk einde.)

Met vier kilogram (waarvan 2 kg haar!) en een telefoon (kwijt!) lichter ga ik weer naar huis. Jammer dat herinneringen en ervaringen niks wegen, want dan zou het vliegtuig niet van de grond komen....