Dag vriendjes.. en vriendinnetjes...
Door: Tom Witteveen
Blijf op de hoogte en volg Tom
06 Juli 2010 | Nepal, Kathmandu
“Goodmorning everyone, on General Ward there are 15 new admission… total mortality of 1”
De overdracht is begonnen. Op z’n minst een kwart van de werknemers, studenten of artsen is nog niet aanwezig.
„Three years old male, case of septic fever and dehydrati……. *Ringtone*”
http://www.youtube.com/watch?v=xhM-cpSwrmM
Erg populaire ringtone. Tijdens de overdacht is het nogal chaotisch. Er komen steeds mensen binnenlopen, er gaan mobieltjes af, mobieltjes worden opgenomen of er worden opeens uitnodigingen uitgedeeld voor een bruiloft. Er zijn eigelijk maar twee redenen waarom het zin heeft om er bij te gaan zitten. Het is erg vermakelijk om ze met z'n allen te zien lachen in een discussie en er werd een keer traditioneel Nepalese zoetigheid uitgedeeld.
Over het algemeen is het wel haalbaar om te begrijpen hoeveel patienten er opgenomen zijn en of er iemand is overleden. Het geslacht of de leeftijd wordt vaak al lastig, maar de diagnose is vaak een raadsel door het wat zachte, onduidelijke en gebrekkige Engels wat er gesproken wordt. Op het moment dat er een discussie ontstaat gaat het helaas over in het Nepalees.
"Blabla ventilator blabla bla blabla ventilator"
Ergens tussen de nieuwe opgenomen patientjes is er blijkbaar iets gezegd over een ventilator. Nadat ik zachtjes aan mijn Nepalese buurman - die naast me zit in het rijtje stoelen voor de"we mogen er bij zijn, maar we zeggen niks" personen- heb gevraagd waar het over gaat blijkt dat er een ventilator kapot is. Aan het begin was me wel duidelijk geworden dat er een patientje was overleden. De diagnose heb ik niet kunnen horen, maar blijkbaar is het niet belangrijk genoeg voor een discussie. De kapotte ventilator daarentegen wel, want dát maak je hier niet elke dag mee natuurlijk.
Mijn dag bestaat meestal uit een ronde door het ziekenhuis met zo'n 20 patienten en daarna eventueel naar de Out Patients Department (OPD, soort huisartsenpost) voor de potentiele nieuwe patienten. Tijdens de ronde lopen we met 15 man door de gang, waar ook de slecht nieuws gesprekken plaatsvinden. Op de OPD is het elke dag ernstig druk.
Aangezien de patienten of de ouders vrijwel geen Engels spreken is communicatie voor mij vaak niet meer een beetje lachen en af en toe een paar woorden Nepalees. En als ik bijvoorbeeld zie dat een baby zijn of haar dossier opeet dan kan ik eindelijk iets doen. Ik heb helaas geen levens kunnen redden hier, maar wel 1 status. Daarnaast probeer ik zoveel mogelijk te luisteren en te voelen als er iets bijzonders voorbijkomt.
Arts: "Do you or does anyone in your family has TB(tuberculose)?"
Moeder: "Yes ofcourse we have TV at home, we watch it every night!"
Dit was een voorbeeld die de arts gaf om aan te geven hoe moeilijk het is om te ouders iets duidelijk te maken met betrekking tot ziekte en behandeling. Zelfs voor een vloeiend Nepalees sprekende arts. Twee zaken die belangrijk zijn. Inzicht en geld. Waarom zou je een kuur afmaken als het kind er toch al uitziet alsof het beter is? En voor de ouders betekent een dag in het ziekenhuis ook een dag niet werken... zonder werk, geen geld... zonder geld, geen behandeling... zonder behandeling, een ziek kind... een gezond werkend kind, meer geld. Huh? What to Kathmandu?
Naast het bezoeken van de onmenselijke vele tempels heb ik ook maar eens Yoga en Meditatie geprobeerd. Ik wist dat ik niet echt lenig was, maar potverdikkie dat is moeilijk en verrassend vermoeiend. De meditatie daarentegen vond ik wel interessant. Het schijnt je lichamelijk en geestelijke problemen op te kunnen lossen. Wel gek dat er geen Yoga-les is in het ziekenhuis.
Daarnaast heb ik in het plaatsje Bhaktapur a.k.a. "King of Curds" volgens mijn Lonely Planet een van de meest romige yoghurts van de wereld geproefd. Daar kunnen de Campina Koeien niet tegenop. Dus ik verruil de a van Yoga liever voor hurt. Mjammie.
"NOT TOO SHORT"
"Can you please tell him not to cut my hair to short?"
"NO SHORT"
"SHORT CHAINA(niet of geen)"
Het duurde even voordat ik de moed bij elkaar geschraapt had om naar een Nepalese kapper te gaan. Het was de juiste beslissing, want het zag er niet uit. Alleen helaas niet de juiste kapper vrees ik. Voordat ik hem kon corrigeren was de helft van de linkerkant er al af.
"Slik"
Gelukkig is het maar haar en uiteindelijk valt het wel mee hoop ik. Nadat hij klaar was met knippen verheugde ik me al op de traditionele Nepalese massage die je hier bij je knipbeurt krijgt. Ik dacht dat is die extra 50 rupees wel waard.
http://www.youtube.com/watch?v=8p0g80fUf4Y&feature=related
Wisten jullie dat Jackie Chan niet alleen maar Kung Fu films maakt, maar tegenwoordig ook kapperslessen geeft Nepal? Nadat het mannetje klaar was met zn vuisten op mijn hoofd te slaan hield hij me een Judo-houdgreep om mijn nek even lekker te kraken. Daarna nog even "prikkeldraad" of "colaprik" op mijn arm. Nu denk ik dat ik misschien beter gelijk drie keer af had moeten tikken op de wasbak. Pas na afloop kon ik er om lachen. Nu nog steeds gelukkig.
Vandaag is mijn laatste dag hier in Nepal. Dan hoor ik mijn laatste vijf minuten lang rochelende Nepalese vrouw. Buk ik voor het laatst voor een op schouderhoogte passerende paraplu. Ontwijk ik mijn laatste Nepalese maniak op een motor. Veeg ik daarna het laatste beetje Nepalees zand uit mijn ogen. Ik hoest mijn laatste beetje smog uit. Onderhandel ik over mijn laatste taxiritje. Zit ik voor het laatst naast een kamikaze taxichauffeur. Word ik voor het laatst aangestaard op straat. Nog een laatste koude Nepalese douche. Ik vis ik min laatste mier uit de honing. Ik eet mijn laatste bordje Daal Bhat. Zie mijn laatste kakkerlak over de TV lopen. Stoot ik voor het laatst mijn hoofd. And last but not least. Nog een keer even goed schijten op een smerig toilet! Ja, aan elk feestje komt een einde.
Gek genoeg heb ik me nooit kunnen ergeren aan alle bovenstaande ervaringen. Het was voornamelijk erg grappig. En zo niet, dan werd alles ruimschoots goedgemaakt. Darmproblemen heb ik niet meer gehad en slapen met oordoppen is niet eens meer nodig. Het landschap. De Himalaya. Onbeschrijfelijk. De Nepalezen. Wat een heerlijke mensen.
http://www.youtube.com/watch?v=GGXeXm0uMDo&feature=related
(Beetje depressief he. Ik was op zoek naar het vrolijke nummmer Dag Vriendjes... en Vriendinnetjes! van Bassie en Adriaan, maar die kan ik nergens vinden. En dat ik geen geluid heb op deze computer helpt ook niet echt. Helaas dus voor jullie geen vrolijk einde.)
Met vier kilogram (waarvan 2 kg haar!) en een telefoon (kwijt!) lichter ga ik weer naar huis. Jammer dat herinneringen en ervaringen niks wegen, want dan zou het vliegtuig niet van de grond komen....
De overdracht is begonnen. Op z’n minst een kwart van de werknemers, studenten of artsen is nog niet aanwezig.
„Three years old male, case of septic fever and dehydrati……. *Ringtone*”
http://www.youtube.com/watch?v=xhM-cpSwrmM
Erg populaire ringtone. Tijdens de overdacht is het nogal chaotisch. Er komen steeds mensen binnenlopen, er gaan mobieltjes af, mobieltjes worden opgenomen of er worden opeens uitnodigingen uitgedeeld voor een bruiloft. Er zijn eigelijk maar twee redenen waarom het zin heeft om er bij te gaan zitten. Het is erg vermakelijk om ze met z'n allen te zien lachen in een discussie en er werd een keer traditioneel Nepalese zoetigheid uitgedeeld.
Over het algemeen is het wel haalbaar om te begrijpen hoeveel patienten er opgenomen zijn en of er iemand is overleden. Het geslacht of de leeftijd wordt vaak al lastig, maar de diagnose is vaak een raadsel door het wat zachte, onduidelijke en gebrekkige Engels wat er gesproken wordt. Op het moment dat er een discussie ontstaat gaat het helaas over in het Nepalees.
"Blabla ventilator blabla bla blabla ventilator"
Ergens tussen de nieuwe opgenomen patientjes is er blijkbaar iets gezegd over een ventilator. Nadat ik zachtjes aan mijn Nepalese buurman - die naast me zit in het rijtje stoelen voor de"we mogen er bij zijn, maar we zeggen niks" personen- heb gevraagd waar het over gaat blijkt dat er een ventilator kapot is. Aan het begin was me wel duidelijk geworden dat er een patientje was overleden. De diagnose heb ik niet kunnen horen, maar blijkbaar is het niet belangrijk genoeg voor een discussie. De kapotte ventilator daarentegen wel, want dát maak je hier niet elke dag mee natuurlijk.
Mijn dag bestaat meestal uit een ronde door het ziekenhuis met zo'n 20 patienten en daarna eventueel naar de Out Patients Department (OPD, soort huisartsenpost) voor de potentiele nieuwe patienten. Tijdens de ronde lopen we met 15 man door de gang, waar ook de slecht nieuws gesprekken plaatsvinden. Op de OPD is het elke dag ernstig druk.
Aangezien de patienten of de ouders vrijwel geen Engels spreken is communicatie voor mij vaak niet meer een beetje lachen en af en toe een paar woorden Nepalees. En als ik bijvoorbeeld zie dat een baby zijn of haar dossier opeet dan kan ik eindelijk iets doen. Ik heb helaas geen levens kunnen redden hier, maar wel 1 status. Daarnaast probeer ik zoveel mogelijk te luisteren en te voelen als er iets bijzonders voorbijkomt.
Arts: "Do you or does anyone in your family has TB(tuberculose)?"
Moeder: "Yes ofcourse we have TV at home, we watch it every night!"
Dit was een voorbeeld die de arts gaf om aan te geven hoe moeilijk het is om te ouders iets duidelijk te maken met betrekking tot ziekte en behandeling. Zelfs voor een vloeiend Nepalees sprekende arts. Twee zaken die belangrijk zijn. Inzicht en geld. Waarom zou je een kuur afmaken als het kind er toch al uitziet alsof het beter is? En voor de ouders betekent een dag in het ziekenhuis ook een dag niet werken... zonder werk, geen geld... zonder geld, geen behandeling... zonder behandeling, een ziek kind... een gezond werkend kind, meer geld. Huh? What to Kathmandu?
Naast het bezoeken van de onmenselijke vele tempels heb ik ook maar eens Yoga en Meditatie geprobeerd. Ik wist dat ik niet echt lenig was, maar potverdikkie dat is moeilijk en verrassend vermoeiend. De meditatie daarentegen vond ik wel interessant. Het schijnt je lichamelijk en geestelijke problemen op te kunnen lossen. Wel gek dat er geen Yoga-les is in het ziekenhuis.
Daarnaast heb ik in het plaatsje Bhaktapur a.k.a. "King of Curds" volgens mijn Lonely Planet een van de meest romige yoghurts van de wereld geproefd. Daar kunnen de Campina Koeien niet tegenop. Dus ik verruil de a van Yoga liever voor hurt. Mjammie.
"NOT TOO SHORT"
"Can you please tell him not to cut my hair to short?"
"NO SHORT"
"SHORT CHAINA(niet of geen)"
Het duurde even voordat ik de moed bij elkaar geschraapt had om naar een Nepalese kapper te gaan. Het was de juiste beslissing, want het zag er niet uit. Alleen helaas niet de juiste kapper vrees ik. Voordat ik hem kon corrigeren was de helft van de linkerkant er al af.
"Slik"
Gelukkig is het maar haar en uiteindelijk valt het wel mee hoop ik. Nadat hij klaar was met knippen verheugde ik me al op de traditionele Nepalese massage die je hier bij je knipbeurt krijgt. Ik dacht dat is die extra 50 rupees wel waard.
http://www.youtube.com/watch?v=8p0g80fUf4Y&feature=related
Wisten jullie dat Jackie Chan niet alleen maar Kung Fu films maakt, maar tegenwoordig ook kapperslessen geeft Nepal? Nadat het mannetje klaar was met zn vuisten op mijn hoofd te slaan hield hij me een Judo-houdgreep om mijn nek even lekker te kraken. Daarna nog even "prikkeldraad" of "colaprik" op mijn arm. Nu denk ik dat ik misschien beter gelijk drie keer af had moeten tikken op de wasbak. Pas na afloop kon ik er om lachen. Nu nog steeds gelukkig.
Vandaag is mijn laatste dag hier in Nepal. Dan hoor ik mijn laatste vijf minuten lang rochelende Nepalese vrouw. Buk ik voor het laatst voor een op schouderhoogte passerende paraplu. Ontwijk ik mijn laatste Nepalese maniak op een motor. Veeg ik daarna het laatste beetje Nepalees zand uit mijn ogen. Ik hoest mijn laatste beetje smog uit. Onderhandel ik over mijn laatste taxiritje. Zit ik voor het laatst naast een kamikaze taxichauffeur. Word ik voor het laatst aangestaard op straat. Nog een laatste koude Nepalese douche. Ik vis ik min laatste mier uit de honing. Ik eet mijn laatste bordje Daal Bhat. Zie mijn laatste kakkerlak over de TV lopen. Stoot ik voor het laatst mijn hoofd. And last but not least. Nog een keer even goed schijten op een smerig toilet! Ja, aan elk feestje komt een einde.
Gek genoeg heb ik me nooit kunnen ergeren aan alle bovenstaande ervaringen. Het was voornamelijk erg grappig. En zo niet, dan werd alles ruimschoots goedgemaakt. Darmproblemen heb ik niet meer gehad en slapen met oordoppen is niet eens meer nodig. Het landschap. De Himalaya. Onbeschrijfelijk. De Nepalezen. Wat een heerlijke mensen.
http://www.youtube.com/watch?v=GGXeXm0uMDo&feature=related
(Beetje depressief he. Ik was op zoek naar het vrolijke nummmer Dag Vriendjes... en Vriendinnetjes! van Bassie en Adriaan, maar die kan ik nergens vinden. En dat ik geen geluid heb op deze computer helpt ook niet echt. Helaas dus voor jullie geen vrolijk einde.)
Met vier kilogram (waarvan 2 kg haar!) en een telefoon (kwijt!) lichter ga ik weer naar huis. Jammer dat herinneringen en ervaringen niks wegen, want dan zou het vliegtuig niet van de grond komen....
-
06 Juli 2010 - 07:05
Maarten:
Wat een heerlijk verhaal weer! Haha dat voorbeeld met TB and TV! Zal wel vreemd zijn dat het er nu op zit.. Geniet van het laatste dagje! Met een beetje mazzel pak je zondag de finale met NL erin nog mee! Goede reis! -
06 Juli 2010 - 07:42
Marlous:
Tom! Heel erg leuk om te lezen allemaal! En een hele goeie terugreis naar Nederland, oh Nederland! (bijna kampioen ;) )
Xx -
06 Juli 2010 - 08:54
Afje:
tommm!!!
Je bent er bijna weer :D Kom je meteen naar Leiden of blijf je even paar daagjes bij je ouders?
Tot snel!
xxx Afje :) -
06 Juli 2010 - 09:24
Gerben:
Hee chef; wederom een prima verhaal! Goed om te lezen dat je ziet wat je achterlaat (natuur, mensen) wat je meeneemt (ervaringen en herinneringen) en wat je terugkrijgt (luxe en weer andere mensen) En tja; het leven is komen en gaan; maar ben in ieder geval blij dat jouw tijd gekomen is om terug te gaan! (lekker cliché! Maar clichés bestaan vast niet voor niets..) Tot gauw gozer! Mvg! -
06 Juli 2010 - 10:12
Rosanne:
tommie! wat een mooi verhaal zeg! doe voorzichtig in het vliegtuig en wacht maar tot we je komen stalken in september;) wij blijven nog ff lekker in Nepallll.. hoop dat ze je op de hoogte houden in het vliegtuig!!!! -
06 Juli 2010 - 11:30
Mamsie:
He my Tommyboy.
Waarschijnlijk lees je dit bericht niet meer voordat je uit Nepal vertrekt, want het is bijna zover! Maar zoals anderen ook al hebben gezegd: T'is weer een 'smullend verhaal'.
Vanaf nu zullen we deze moeten missen, maar hopelijk krijgen we vanaf morgen nog veel meer te horen ...... hoogstpersoonlijk 'from yourself'. Kan niet wachten ......
Goede reis en tot ziens op Schiphol
xx -
06 Juli 2010 - 12:12
Bart:
Gelukkig hebben we hier geen TB en wel een TV met MK! Het was zo heerlijk rustig in huis, helaas, helaas. En die voorste dokter met zijn armen zo "stoer" over elkaar ziet er wel een beetje uit als Jackie Chan! -
06 Juli 2010 - 16:16
Veer:
Op de uitspraak van CHAINA had je beter mogen oefenen :p Maar kort of lang 't maakt niet uit. Leuk dat je weer bijna terugbent :D hopelijk tot snel! X -
07 Juli 2010 - 09:47
AnneRoos:
Duuude ik lig echt dubbelgevouwen achter mn computer. Hilarisch verhaal... Ik hoop dat je inmiddels weer veilig thuis bent en dat je korte koppie alweer aan de groei is!
Liefs en tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
